وَاعْتَصِمُوا

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(7-қисм)

Мана бу янги шароитда уммул мўъминин Оиша розиаллоху анхо ахли маккани ё бошқа дорул ислом  минтақаларини  хижрати хақида айтадиларки: 

انْقَطَعَتْ الْهِجْرَةُ مُنْذُ فَتَحَ اللَّهُ عَلَى نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَكَّةَ.

Чунки макка ўша замондаги араб ярим оролини пойтахти бўлган эди, у фатх бўлгач бошқа минтақалар хам тўда-тўда ва гурух-гурух бўлиб мусулмон бўлишади. Аллох таоло хатто пойтахтни фатхидан олдинги ёрдамларни фатхдан кейинги ёрдамлар билан баробар деб хисобламайди:

 لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَکُلّاً وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ‏(الحديد/10)

Сизлардан (макка) фатх бўлишидан илгари инфоқ-эхсон қилган ва (росулуллох саллаллоху алайхи васаллам билан бирга кофирларга қарши) урушган кишилар (макка фатхидан кейин инфоқ- эхсон қилган ва урушган кишилар билан) баробар бўлмас. улар кейин инфоқ-эхсон қилган ва урушган кишилардан улуғроқ мартабададирлар. Барчаларига аллох гўзал (оқибат- жаннат) ваъда қилгандир. Аллох қилаётган амалларингиздан хабардордир.

Бу ерда яна бир бор ишора қилиниши керак бўлган нуқта шуки, хар бир диёр фатх бўлмагунча унда хижратни жойгохи сақланиб қолади ва  бу диёрни фатхидан олдинги молиявий ёрдамларни қадри ва жойгохи хам фатхдан кейинги ёрдамлар билан баробар бўла олмайди. Энди агар шахс хижратга қодир бўлиб туриб узрга эга бўлмаган холда хижрат қилмаган бўлса, нима бўлади?

Бу дунёдаги буйруқ шуки:

 الَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یُهَاجِرُواْ مَا لَکُم مِّن وَلاَیَتِهِم مِّن شَیْءٍ حَتَّى یُهَاجِرُواْ وَإِنِ اسْتَنصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُم مِّیثَاقٌ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ‏(انفال/72)

Албатта, иймон келтирган, хижрат қилган ва молу жонлари билан аллох йўлида курашган зотлар ва (маккадан хижрат қилиб келган мухожирларга) уй-жой бериб, ёрдам қилган зотлар- ана ўшалар бир-бирларига дўстдирлар. (Яъни тириклари бир-бирларига хамкор, ўрталарида ўлим бўлса, бир-бирларига меъросхўрдирлар). Иймон келтирган,аммо хижрат қилмаган (яъни хали-хануз маккада яшаб турган) кишилар эса то хижрат қилмагунларича сизлар уларга дўстлик қила олмайсизлар (яъни, бир-бирингизга хамкор,меросхўр бўла олмайсизлар). Агар улар дин йўлида сизлардан ёрдам сўрасалар, ёрдам қилиш зиммангиздадир. Магар уларга ўрталарингизда (урушмаслик хақида ) ахд-паймон бўлган қавмга зарар етказиш билан ёрдам қилмайсизлар. Аллох қилаётган амалларингизни кўргувчидир.

Улар қиёматда хам жуда хам ёмон вазиятда бўладилар: Аллох таоло мархамат қиладики:

إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيراً *  إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ لاَ يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلاَ يَهْتَدُونَ سَبِيلاً * فَأُوْلَئِكَ عَسَى اللّهُ أَن يَعْفُوَ عَنْهُمْ وَكَانَ اللّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (نساء/97-99)

Албатта мусулмонлар билан бирга хижрат қилмасдан кофирлар қўл остида яшашга рози бўлиш билан ўз жонларига жабр қилган кимсаларнинг жонларини олиш чоғида фаришталар уларга: “қандай холда яшадингиз?”- деганларида: “ биз бу ерда чорасиз бечоралар эдик”, дедилар. (Шунда фаришталар): “хижрат қилсанглар аллохнинг ери кенг эди-ку?! (нега дину иймонларингиз йўлида бу юртдан хижрат қилмадинглар?) – дейишди.  Бундайларнинг жойлари жаханнамдир. Қандай ёмон жойдир у! *** Фақат бирон чора топишга қодир бўлмай, хижрат йўлини истаб топа олмай чорасиз қолган кишилар, аёллар ва болалар борки, бундайларни шояд аллох авф этса. Зотан, аллох авф этгувчи, мағфират қилгувчи бўлган зотдир.

Хозирги пайтда ўзларининг назарларидаги дорул исломдан чиқиб англияга,канадага, америкага, иорданияга, россияга ва бошқа дорул куфр, дорул харбга кетаётган баъзи кишилар қандай вазиятга эга бўлишлари мумкин, улар бу дунёда бизларни наздимизда қандай жойгохга эга бўладилар? Махсусан ўзларини олим деб хисоблайдиган ва ўша дорул харб бўлган дорул куфрда жойлашиб олиб қуролли муридларини йўллаб турадиган ва муридларини дини,жони, номуси, аёли, фарзандлари, ота-онаси,моли, ватани билан ўйнашадиган ва хатто муомала қиладиган  дастадаги кишиларни холи қандай бўлади?    

3-Бу ерда ишора қилиниши керак бўлган учинчи нуқта, мусулмонларни жамиятидаги рахбариятни эшитиш ва итоат қилиш орқали дорул исломни химоя қилишликдур.

Ахли суннат деб маъруф бўлган фирқалар ва мазхаблар жамиятни рахбариятига эга бўладиган киши учун баъзи шарт ва белгиларни лозим деб санашади, масалан:

1-Ислом: чунки  

وَلَن يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً ( نساء/ 141).

Ва аллох харгиз кофирлар учун мўъминлар устига йўл бермагай.

Демак,кофир инсон мусулмонларни устида волий,раис бўлиши раво кўрилмайди. У зот мархамат қиладики:

 يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا الَّذِينَ كَفَرُوا يَرُدُّوكُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ ( آل عمران/ 149).

Эй мўъминлар, агар кофирларга итоат қилсангиз, сизларни кетингизга (куфрга) қайтарадилар. Бас, зиён кўргувчиларга айланиб қоласизлар.

2-Эркак киши бўлиши: Умар ибни Хаттоб розиаллоху анху айтадики: “бизлар жохилиятда аёлларни хеч нарса деб хисоблардик, аммо ислом келгач, худо уларни (аёлларни) қуръонда зикр қилди, бизларни устимизда уларни хақлари борлигини тушуниб етдик, фақат уларни ишларимизга  (мамлакатни идорий ва ижроий ишларига) аралаштирмаймиз. “ 

3-Адолат: рахбарни шахсиятида адолатни мавжуд бўлиши энг мухим шартлардан хисобланади, демак рахбарнинг фосиқ, фожир бўлиши тўғри бўлмайди, адолат рахбар сайланаётган пайтидаги энг керакли шарт саналади, магар изтирорий холатдагина фожир шахсга  маълум жойгача сабр- тоқат қилиниши мумкин.

4-Иқтидор ва қобилият: аллохни шариатидаги қонунлар асосида адолатни ижро қилиш учун мусулмон шахс керакли  иқтидор ва қобилиятга эга бўлиши керак, бу нарсаларни энг мухими аллохни шариатидаги қонунлар ва кундалик масалалар бўйича илмдур.

(давоми бор…….)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(7-قیسم)

مَنَه بُو یَنگِی شَرائِطدَه اوُمُّ المُؤمِنِین عایِشَه رَضِیَ الله عَنها اَهلِی مَککَه نِی یا باشقَه دارُ الاِسلام مِنطَقَه لَرِینِی هِجرَتِی حَقِیدَه اَیتَه دِیلَرکِی:   انْقَطَعَتْ الْهِجْرَةُ مُنْذُ فَتَحَ اللَّهُ عَلَى نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَكَّةَ. [1].  چوُنکِی مَککَه اوُشَه زَماندَگِی عَرَب یَرِیم آرالِینِی پایتَختِی بوُلگن اِیدِی، اوُ فَتح بوُلگچ باشقَه مِنطَقَه لَر هَم توُدَه – توُدَه وَ گوُرُوه- گوُرُوه بوُلِیب مُسُلمان بوُلِیشَه دِی. اَلله تَعالَی حَتَّی پایتَختنِی فَتحِیدَن آلدِینگِی یاردَملَرنِی فَتحدَن کِییِینگِی یاردَملَر بِیلَن بَرابَر دِیب حِسابلَه مَیدِی:    لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَکُلّاً وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ‏(الحديد/10)  سِیزلَردَن (مَککَه) فَتح بوُلِیشِیدَن اِیلگه رِی اِنفاق – اِحسان قِیلگن وَ ( رَسُول الله صلی الله عَلَیهِ وَسَلَّم بِیلَن بِیرگه کافِرلَرگه قَرشِی) اوُرُوشگن کِیشِیلَر (مَککَه فَتحِیدَن کِییِین اِنفاق- اِحسان قِیلگن وَ اوُرُوشگن کِیشِیلَر بِیلَن) بَرابَر بوُلمَس. اوُلَر کِییِین اِنفاق – اِحسان قِیلگن وَ اوُرُوشگن کِیشِیلَردَن اوُلوُغراق مَرتَبَه دَه دوُرلَر. بَرچَه لَرِیگه اَلله گوُزَل (عاقِبَت- جَنَّت) وَعدَه قِیلگندِیر. اَلله قِیلَه یاتگن عَمَللَرِینگِیزدَن خَبَرداردِیر.

بُو یِیردَه یَنَه بِیر بار اِیشارَه قِیلِینِیشِی کِیرَک بوُلگن نوُقطَه شوُکِی، هَر بِیر دِیار فَتح بوُلمَه گوُنچَه اوُندَه هِجرَتنِی جایگاهِی سَقلَه نِیب قالَه دِی وَ بوُ دِیارنِی فَتحِیدَن آلدِینگِی مالِیَه وِی یاردَملَرنِی قَدرِی وَ جایگاهِی وَ هَم فَتحدَن کِییِینگِی یاردَملَر بِیلَن بَرابَر بوُلَه  آلمَیدِی. اِیندِی اَگر شَخص هِجرَتگه قادِر بوُلِیب توُرِیب عُذرگه اِیگه بوُلمَه گن حالدَه هِجرَت قِیلمَه گن بُولسَه،  نِیمَه بوُلَه دِی؟

بُو دُنیادَگِی بوُیرُوق شوُکِی:     الَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یُهَاجِرُواْ مَا لَکُم مِّن وَلاَیَتِهِم مِّن شَیْءٍ حَتَّى یُهَاجِرُواْ وَإِنِ اسْتَنصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُم مِّیثَاقٌ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ‏(انفال/72) اَلبَتَّه، اِیمان کِیلتِیرگن، هِجرَت قِیلگن وَ مالوُ- جانلَرِی بِیلَن اَلله یوُلِیدَه کوُرَشگن ذاتلَر وَ (مَککَه دَن هِجرَت قِیلِیب کِیلگن مُهاجِرلَرگه) اوُی- جای بِیرِیب، یاردَم قِیلگن ذاتلَر- اَنَه اوُشَه لَر بِیر- بِیرلَرِیگه دوُستدِیرلَر. ( یَعنِی تِیرِیکلَرِی بِیر- بِیرلَرِیگه هَمکار، اوُرتَه لَرِیدَه اوُلِیم بوُلسَه، بِیر- بِیرلَرِیگه مِعراثخوُردِیرلَر). اِیمان کِیلتِیرگن، اَمّا هِجرَت قِیلمَه گن ( یَعنِی هَلِی- هَنوُز مَککَه دَه یَشَب توُرگن) کِیشِیلَر اِیسَه تا هِجرَت قِیلمَه گوُنلَرِیچَه سِیزلَر اوُلَرگه دوُستلِیک قِیلَه آلمَیسِیزلَر ( یَعنِی، بِیر- بِیرِینگِیزگه هَمکار، مِعراثخوُر بوُلَه آلمَیسِیزلَر). اَگر اوُلَر دِین یوُلِیدَه سِیزلَردَن یاردَم سُورَه سَه لَر، یاردَم قِیلِیش ذِمَّنگِیزدَه دِیر. مَگر اوُلَرگه اوُرتَه لَرِینگِیزدَه ( اوُرُوشمَسلِیک حَقِیدَه) عَهد – پَیمان بوُلگن قَومگه ضَرَر یِیتکَه زِیش بِیلَن یاردَم قِیلمَیسِیزلَر. الله قِیلَه یاتگن عَمَللَرِینگِیزنِی کوُرگوُچِیدِیر.

اوُلَر قِیامَتدَه هَم جوُدَه یامان وَضِیعیَتدَه بوُلَه دِیلَر: اَلله تَعالَی مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی:    إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيراً *  إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ لاَ يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلاَ يَهْتَدُونَ سَبِيلاً * فَأُوْلَئِكَ عَسَى اللّهُ أَن يَعْفُوَ عَنْهُمْ وَكَانَ اللّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (نساء/97-99) اَلبَتَّه مُسُلمانلَر بِیلَن بِیرگه هِجرَت قِیلمَسدَن کافِرلَر قوُل آستِیدَه یَشَشگه راضِی بوُلِیش بِیلَن اوُز جانلَرِیگه جَبر قِیلگن کِیمسَه لَرنِینگ جانلَرِینِی آلِیش چاغِیدَه فَرِیشتَه لَر اوُلَرگه : ” قَندَی حالدَه یَشَه دِینگِیز؟” – دِیگنلَرِیدَه : ” بِیز بُو یِیردَه چارَه سِیز بِیچارَه لَر اِیدِیک”، دِیدِیلَر. ( شوُندَه فَرِیشتَه لَر): “هِجرَت قِیلسَنگلَر اَلله نِینگ یِیرِی کِینگ اِیدِی- کوُ؟! ( نِیگه دِینُو اِیمانِینگِیز یوُلِیدَه بُو یوُرتدَن هِجرَت قِیلمَه دِینگلَر؟) – دِییِیشدِی. بوُندَیلَرنِینگ جایلَرِی جَهَنَّمدِیر. قَندَی یامان جایدِیر اوُ! *** فَقَط بِیران چارَه تاپِیشگه قادِر بوُلمَی، هِجرَت یوُلِینِی اِیستَب تاپَه آلمَی چارَه سِیز قالگن کِیشِیلَر، عَیاللَر وَ بالَه لَر بارکِی، بوُندَیلَرنِی شایَد اَلله عَوف اِیتسَه. ذاتاً، اَلله عَوف اِیتگوُچِی، مَغفِرَت قِیلگوُچِی بوُلگن ذاتدِیر. [2]

حاضِرگِی پَیتدَه اوُزلَرِینِینگ نَظَرلَرِیدَگِی دارُ الاِسلامدَن چِیقِیب اَنگلِیَه گه، کَنَدَه گه، اَمِیرِکَه گه، اِیَردَه نِیَه گه، راسسِیَه گه وَ باشقَه دارُ الکُفر، دارُالحَربگه کِیتَه یاتگن بَعضِی کِیشِیلَر قَندَی وَضِیعیَتگه اِیگه بوُلِیشلَرِی موُمکِین، اوُلَر بُو دُنیادَه بِیزلَرنِی نَزدِیمِیزدَه قَندَی جایگاهگه اِیگه بوُلَه دِیلَر؟ مَخصُوصاً اوُزلَرِینِی عالِم دِیب حِسابلَیدِیگن وَ اوُشَه دارُ الحَرب بوُلگن دارُ الکُفردَه جایلَه شِیب آلِیب قوُراللِی مُرِیدلَرِینِی یوُللَب توُرَه دِیگن وَ مِرِیدلَرِینِی دِینِی، جانِی، نامُوسِی، عَیالِی، فَرزَندلَرِی، آتَه – آنَه سِی، مالِی، وَطَنِی بِیلَن اوُینَه شَه دِیگن وَ حَتَّی مُعامَلَه قِیلَه دِیگن دَستَه دَگِی کِیشِیلَرنِی حالِی قَندَی بوُلَه دِی؟    

3- بُو یِیردَه اِیشارَه قِیلِینِیشِی کِیرَک بوُلگن اوُچِینچِی نوُقطَه، مُسُلمانلَرنِی جَمِیعیَتِیدَگِی رَهبَرِیَتنِی اِیشِیتِیش وَ اِطاعَت قِیلِیش آرقَه لِی دارُ الاِسلامنِی حِمایَه قِیلِیشلِیکدوُر.

اَهلِی سُنَّت دِیب مَعرُوف بوُلگن فِرقَه لَر وَ مَذهَبلَر جَمِیعیَتنِی رَهبَرِیَتِیگه اِیگه بوُلَه دِیگن کِیشِی اوُچُون بَعضِی شَرط وَ بِیلگِیلَرنِی لازِم دِیب سَنَشَه دِی، مَثَلا:

1- اِسلام: چوُنکِی  وَلَن يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً ( نساء/ 141) وَ اَلله هَرگِیز کافِرلَر اوُچُون مُؤمِنلَر اوُستِیگه یوُل بِیرمَه گی. دِیمَک، کافِر اِنسان مُسُلمانلَرنِی اوُستِیدَه والِی،رَئِیس بوُلِیشِی رَوا کوُرِیلمَیدِی. اوُ ذات مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی:   يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا الَّذِينَ كَفَرُوا يَرُدُّوكُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ ( آل عمران/ 149). اِی مُؤمِنلَر، اَگر کافِرلَرگه اِطاعَت قِیلسَنگِیز، سِیزلَرنِی کِیتِینگِیزگه (کُفرگه) قَیتَه رَه دِیلَر. بَس، زِیان کوُرگوُچِیلَرگه اَیلَه نِیب قالَه سِیزلَر.

2- اِیرکَک کِیشِی بوُلِیشِی: عُمَر اِبنِ خَطّاب رَضِیَ الله عَنهُ اَیتَه دِیکِی: “بِیزلَر جاهِلِیَتدَه عَیاللَرنِی هِیچ نَرسَه دِیب حِسابلَردِیک، اَمّا اِسلام کِیلگچ، خُدا اوُلَرنِی (عَیاللَرنِی) قُرآندَه ذِکر قِیلدِی، بِیزلَرنِی اوُستِیمِیزدَه اوُلَرنِی حَقلَرِی بارلِیگِینِی توُشوُنِیب یِیتدِیک، فَقَط اوُلَرنِی اِیشلَرِیمِیزگه ( مَملَه کَتنِی اِدارِی وَ اِجرائِی اِیشلَرِیگه ) اَرَه لَشتِیرمَیمِیز. [3]

3- عَدالَت: رَهبَرنِی شَخصِیَتِیدَه عَدالَتنِی مَوجُود بوُلِیشِی اِینگ مُهِم شَرطلَردَن حِسابلَه نَه دِی، دِیمَک رَهبَرنِینگ فاسِق، فاجِر بوُلِیشِی توُغرِی بُولمَیدِی، عَدالَت رَهبَر سَیلَه نَه یاتگن پَیتِیدَگِی اِینگ کِیرَکلِی شَرط سَنَلَه دِی، مَگر اِضطِرارِی حالَتدَه گِینَه فاجِر شَخصگه مَعلوُم جایگه چَه صَبر- طاقَت قِیلِینِیشِی موُمکِین.

4- اِقتِدار وَ قابِیلِیَت: اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَه عَدالَتنِی اِجرا قِیلِیش اوُچُون مُسُلمان شَخص کِیرَکلِی اِقتِدار وَ قابِیلِیَتگه اِیگه بوُلِیشِی کِیرَک، بُو نَرسَه لَرنِی اِینگ مُهِمِی اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر وَ کوُندَه لِیک مَسَلَه لَر بُویِیچَه عِلمِیدوُر.

(دوامی بار…….)

---

[1]صحيح البخارى

[2] در جلسه ی اول از درس ششممان در مورد وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی، عرض کردیم که  تقویت کردن و پشتیبانی مومنین توسط همدیگردراین  بُنْيَانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًاساختمان سربی یا به قول ما پولادین كه يك قسمت آن، قسمت ديگر را محكم نگه مى دارد تنها زبانی و روی نقشه نیست، بلکه این ساختمان سازی و محافظت از آن پس از ساخته شدن نشانه هایی دارد و باید اعمالی انجام بشود که نشان بدهد طرف در ادعایش چقدر صادق و پایبند است که به دو مورد آن اشاره کردیم … در این جلسه مان هم سعی می کنیم با ذکر دو مورد کلی دیگردرسمان راادامه بدهیم . ان شاء الله . 

[3] رواه البخاري

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(7-قسمت)

در این شرایط جدید است که ام المومنین عایشه رضی الله عنها در مورد هجرت اهل مکه یا سایر سرزمینهای دارالاسلام می گوید: انْقَطَعَتْ الْهِجْرَةُ مُنْذُ فَتَحَ اللَّهُ عَلَى نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَكَّةَ[1].  چون مکه پایتخت آن زمان شبه جزیره بود که با فتح آن سایر مناطق هم فوج فوج و گروه گروه مسلمان شدند .  الله تعالی حتی کمکهای مالی قبل از فتح پایتخت را با کمکهای مالی پس از فتح آن یکی نمی داند: لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَکُلّاً وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ‏(الحديد/10) کسانی از شما که پیش از فتح (مکّر، به سپاه اسلام کمک کرده‌اند و ازاموال خود)بخشیده‌اند و (در راه خدا) جنگیده‌اند، (با دیگران) برابر و یکسان نیستند . آنان درجه و مقامشان فراتر و برتر از درجه و مقام کسانی است که بعد از فتح (مکه، در راه اسلام) بذل و بخشش نموده‌اند و جنگیده‌اند اما به هر حال، خداوند به همه، وعده پاداش نیکو می‌دهد، و او آگاه از هر آن چیزی است که می‌کنید. 

نکته ای که لازم است باز به آن اشاره بشود این است که جایگاه هجرت در هر سرزمینی تا زمانی حفظ می شود که آن سرزمین تصرف نشده باشد و جایگاه و ارزش کمکهای مالی هم متناسب با زمان فتح این پایتخت یا قبل از این فتح ارزشگذاری می شود.  حالا اگر کسی توانائی هجرت داشت و جزو معذورین نبود و هجرت نکرد چه؟

در دنیا امر این است:  الَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یُهَاجِرُواْ مَا لَکُم مِّن وَلاَیَتِهِم مِّن شَیْءٍ حَتَّى یُهَاجِرُواْ وَإِنِ اسْتَنصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُم مِّیثَاقٌ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ‏(انفال/72) امّا کسانی که ایمان آورده‌اند اما (با وجود توانائی)مهاجرت نکرده اند (هیچ گونه تعهّد و مسؤولیّت و) ولایتی در برابر آنان ندارید تا آن گاه که مهاجرت می‌کنند . اگر به سبب دینشان از شما کمک و یاری خواستند، کمک و یاری بر شما واجب است، مگر زمانی که مخالفان آنان گروهی باشند که میان شما و ایشان پیمان باشد. (در این صورت رعایت عهد و پیمان، از رعایت حال چنین مؤمنان بی‌حالی لازم‌تر است . به هر حال ) خداوند می‌بیند آنچه را که می‌کنید.‏

و درقیامت هم وضع بسیار بدی دارند: الله سبحانه مي فرمايد: إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيراً *  إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ لاَ يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلاَ يَهْتَدُونَ سَبِيلاً * فَأُوْلَئِكَ عَسَى اللّهُ أَن يَعْفُوَ عَنْهُمْ وَكَانَ اللّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (نساء/97-99)بیگمان کسانی که فرشتگان ( برای قبض روح) به سراغشان می‌روند و (می‌بینند که به سبب ماندن با کفّار در کفرستان، و هجرت نکردن به سرزمین ایمان) بر خود ستم کرده‌اند ، بدیشان می‌گویند: کجا بوده‌ایدکه اینک چنین بی‌دین و توشه مرده‌اید و بدبخت شده‌اید؟ عذرخواهان ) گویند : ما بیچارگانی در سرزمین (کفر) بودیم .گویند : مگر زمین خدا وسیع نبود تا در آن کوچ کنید ؟ جایگاه آنان دوزخ است، و چه بد جایگاهی و چه بد سرانجامی !‏مگر بیچارگانی از مردان و زنان و کودکانی که کاری از آنان ساخته نیست و راه چاره‌ای نمی‌دانند.‏ پس امید است که خداوند از آنان درگذرد (چون قدرت هجرت نداشته‌اند) و خداوند بس عفوکننده و آمرزنده است .‏

الان آن عده ای که از دارالاسلام مورد نظر خودشان هم به دارالکفر و دارالحربی چون انگلیس و کانادا و آمریکا و اردن و روسیه و غیره می روند باید چه وضعیتی داشته باشند و باید چه جایگاهی نزد ما در دنیا داشته باشند؟ بخصوص آن دسته ای که خودشان را هم عالم می دانند و از آن دارالکفرهای دارالحرب برای مریدان مسلحشان خط و نشان تعیین می کنند و با دین، جان، ناموس، زن، فرزند، پدر، مادر، مال و وطن مریدانشان بازی و حتی معامله می کنند.[2] 

• مورد سومی که در اینجا بهآن اشاره می کنیم پشتیبانی از دارالاسلام با سمع و طاعه برای رهبریت جامعه ی مسلمین است

فرق و مذاهب معروف به اهل سنت برای کسی که باید رهبریت جامعه را در اختیار داشته باشد شروط و ویژگی هایی را لازم دانسته اند مثل :

1-    اسلام: چون وَلَن يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً ( نساء/ 141). هرگز خداوند كافران را بر مؤمنان چيره نخواهد ساخت پس روا نيست انسان كافر، والى و رئيس مسلمانان شود. و مى فرمايد: يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا الَّذِينَ كَفَرُوا يَرُدُّوكُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ ( آل عمران/ 149). اي كساني كه ايمان آورده‌ايد ! اگر از كافران، فرمانبرداري كنيد، شما را به كفر برمي‌گردانند و زيان ديده (از سوي دين و ايمان به سوي كفر و حرمان) برمي‌گرديد . 

  2  – مرد بودن : عمر بن خطاب رضی الله عنه می گويد: «ما در جاهليت زنان را چيزى به حساب نمى آورديم اما زمانيكه اسلام آمد و خداوند آنان (زنان) را در قرآن ذكر نمود، دريافتيم كه آنان حقوقى برگردن ما دارند، جز اينكه آنان را وارد امورمان (امورادارى و اجرايى مملكت) ننماييم.»[3]

3- عدالت : وجود عدالت در شخصیت رهبر شرط مهمی بحساب می آید، پس درست نیست كه، رهبر شخص فاسق و فاجری باشد، وعدالت شرط لازمی در انعقاد رهبریت می باشد، مگر در حالت اضطرار که تا رفع اضطرار شخص فاجر تا جاهایی تحمل می شود .

     4- كفایت و توانائی : برای اجرای عدالت بر اساس قانون شریعت الله شخص مسلمان لازم است از كفایت وتوانائی هایی برخوردار باشد، که مهمترین آنها  علم به قانون شریعت الله و مسائل روزاست . 

(ادامه دارد……)

---

[1]صحيح البخارى

[2] در جلسه ی اول از درس ششممان در مورد وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی، عرض کردیم که  تقویت کردن و پشتیبانی مومنین توسط همدیگردراین  بُنْيَانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًاساختمان سربی یا به قول ما پولادین كه يك قسمت آن، قسمت ديگر را محكم نگه مى دارد تنها زبانی و روی نقشه نیست، بلکه این ساختمان سازی و محافظت از آن پس از ساخته شدن نشانه هایی دارد و باید اعمالی انجام بشود که نشان بدهد طرف در ادعایش چقدر صادق و پایبند است که به دو مورد آن اشاره کردیم … در این جلسه مان هم سعی می کنیم با ذکر دو مورد کلی دیگردرسمان راادامه بدهیم . ان شاء الله . 

[3] رواه البخاري

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(42- қисмат)

1-хукми дигар хукми будки бо кўмаки ёрон ва шўро онро барои шароит ва мовқеиятхойи замони ва макони хосси ва ниёзхойи руз истинбот мекард ва онро басурати вохид дар миёни мусалмонон эълом мекард.

وَشَاوِرْهُمْ فِی الأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ ‏ (آل عمران/159)

Ва дар корхо бо онон машварат ва ройзани кун. Ва хенгомики ( пас аз шур ва табодули ороъ) тасмим ба анжоми кори гирифти ( қотиъона даст ба кор шу ва ) бар худо таваккул кун; чироки худо таваккул кунандагонро дуст медорад. Мисли тағйири макон дар жанги бадр ё берун рафтан барои жанги ухуд ё кандани хандақ дар жанги ахзоб.

Холо баъди аз вафоти росулуллох саллаллоху алайхи васаллам, хам қуръон хастки тавассути худи қуръон ин ахком ровшан шуда аст ва ижтиход бар он ворид нест ва харфи намемонад ва хам суннати сахих хаст, аммо татбиқи қавонини қуръон ва суннати сахих дар зуруфи хос ва дар масоили ва ниёзхойи руз ва жадидки бо истефода аз қуръон ва суннат бояд ихтиходоти жадид сурат бигирад ва инсон қудрати ижтиход дар онхоро дорад.

Ин маворидики ижтиход пазиранд куллиётиш басурати маъодини ғаний дар қуръон ва суннат баён шуда аст ва хайат ва шўройи улил амр дар хар замони мутаносиб бо масоили руз ва тахаввулоти жадид он жузъиётишро баён мекунад, хамчун девони замони Умар жихати татбиқи атъамахум мин жуъ ё жам овари қуръон мисли замоники эълом мешавад ва амрухум шўро байнахум тасмим гирифта мешавад шўро аз тариқи ек мажлис бошад ё ду мажлис ё чанд мажлис? Ё замоники амр мешавад:

:  اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‌ …

Ё амр мешавад:

وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ:

Аслий тағйир нопазир ва қонуни куллий астки дар хар замон ва макони амал ба он лозим ва зарурий аст аммо роххо, васоили ижройи адолат нисбат ба тараққий замони ва макони мутағаййир аст: масалан ек додгох ё ду додгох, ё аслан шева додраси ба чи шевайи бехтар ва рохаттар анжом мешавад. Ва мавориди интурики мисли маъдани охан мемондки ба замин нозил шуда аст ва инсонхо мутаносиб бо ниёзхойи рузишон чизхойи жадиди аз он мегиранд ва ба ниёзхойи рузишон посух медиханд. Маъдани он собит аст аммо чизхоики дар замонхо ва маконхойи мухталиф аз он тўлид мешавад мухталиф хастанд.

Дар ингуна маворид ижтиход пазир бояд шўройи улил амр тасмим бигирад, ва бо тавассул ба шўро ва бо ек раъйи вохид ва иттифоқи назар, умури жадид бар муслимин эълом бишавад, ва мухолифин хам тобеъи раъйи шўро ва намоянда қуввайи мужрия яъни рахбар ва амири муслимин бишаванд.

Возих астки асли хукм дар ингуна маворид собит аст аммо шевахойи ижройи ин ахком дар замонхо ва маконхойи мухталиф мутаносиб бо ниёзхойи муслимин ва мутаносиб бо тараққиёти мужтамиъи муслимин мутағаййир аст, исрор ва пофишорий бар бардошти қадимий ва ижтиходи қадимийки ба дарди замони худиш хурда аст, аммо алъон наметавонад жавобгуйи вазъи мовжуд ва ниёзхойи рузи муслимин бошад,ба нахви бархалофи дастуроти шариат амал кардан ва жойгузин кардани кўхна ба жойи нов астки , илова бар садама задан бар жомеъайи муслимин, дар сурати огохи ва амдий будан, садамоти зиёдийро ба иймони шахс ворид мекунад.

Дар ин сурат, дар холати оддий ва табиий, ғейри аз китоб ва суннати сахих ва раъйи вохиди шўро чизи дигари барои муслимин хужжат нест ва раъйи носавоб, аммо самимонайи шўройи мақбул, бар савоби шахс, дар умури ижроий марбут ба харакати исломий ва хукумати исломий аржахият дорад. Хамчунонки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар шўройи тасмимгири барои хуруж аз Мадина дар жанги ухуд бар халофи раъйи худиш таслими раъйи носавоби шўро шуд.

Шўройи улил амр ва раъйи вохиди он ижтиходий аст аз манобеъи дин ва қонуни шариати аллох, аммо ижтиходи вохид ва ижмоъи вохид барои жамоати вохид. Ва замоники аллох таоло ваъдайи хилофати бар заминро ба мустазъафин медихад ва бар он таъкид дорад:

وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَىٰ لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا ۚ (نور/55)

Ба хуби ва ошкоро барои мо ровшан ва ошкоро астки амали солихики дар заминаи касби қудрати хукумати бояд анжомиш бидихем ва танхо зомини ижройи қонуни шариати аллох мешавад фақат ва фақат шўрост ва дигар хеч. Дар ислом фақат шўростки ба расмият шинохта шуда , шўро астки намояндагони ижроий ё рахбар/ амир ва халифаро мушаххас мекунад, ва дар кул танхо шўро астки амриш вожибул итоат ва хам сатхи қонуни худо ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам аст.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواأَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنْكُمْ .

Шўройи улил амр илова бар онки бо ижмоъи вохидиш зомин ва омили ташкили жамоати вохид ва боиси хамбастаги ва вахдати комил миёни муслимин аст, бузургтарин монеъи ташкили хукуматхойи фардий ва мурисий хам хаст. Улил амри минкум жамъ аст ва ба маъни ек фард дар ек  замон нест, балки донишмандон ва огохони ба масоил ва мушкилот ва ниёзхойи жомеъаро дарбар мегирадки , мутахассис дар амри хастандки дар он амри тахассус доранд ва барои ин амр интихоб шуданд.

(идома дорад…….)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(41- қисмат)

Бале,шўройи улил амр дар хар замони мутаносиби бо шароити хос ва ниёзхойи рузи муслимин ва кейфият ва чигунаги татбиқи қонуни шариати аллохро бо ек раъйи вохид баён мекунад. Ба унвони мисол медонемки шевайи идорайи жомеъа бояд бар асоси шўро бошад, холо ин шўрохо аз сақифа то кунун мутаносиб бо ниёзхойи рузи муслимин пичидатар шуданд, ва ниёз ба созмондехи ва танзимоти хосси марбут ба хамон замонро пейдо мекунанд, ва гарна наметавонанд посухгуйи ниёзхойи рузи муслимин бошанд.

Кейфият ва чигунаги татбиқ ва ижройи шаръий ва сахихи стротежихойи калон

«أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ» وَ «آَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ»

Хам тамоман тобеъи шароити замони ва макони хосси худишонанд. Ба унвони мисол мудирияти иқтисодий жомеъа илм аст, ва ин илм руз ба руз мутаносиб бо ниёзхойи мардум ва шароити жомеъа дар холи тағйир ва тахаввул аст. Барои хамин астки мумкин аст чигунаги, шева ва равиши татбиқ ва ижройи чанин ахкомики комилан жанбайи хукумати ва ижроий ва идорий доранд аз ек замони нисбат ба замони дигари тағйироти дар он дода бишавад ва барои шароит бахусус хамон замон дар назар гирифта шуда бошанд. Барои хамин астки равиши ижроий ва чигунагийи татбиқи ахком тавассути мужриёни қаблий барои  мужриёни баъдий хужжат нестанд.

Ба унвони мисол росулуллох саллаллоху алайхи васаллам заминахойи хайбарро дар бейни фотихин тақсим кард, аммо Умар ибни Хаттоб мутаносиб бо вазъи мовжуди замони худиш заминахойи Ироқро тақсим накард. Каси хам то алъон онро мухолифи қуръон ва бахусус суннати росулуллох  надониста ва нахохад донист. Ва ё росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуда шутири овораро вилиш кунид, Усмон ибни Афвон гуфт: фурухта бишавад ва пулиш ба сохибиш бирасад. Али ибни Аби Толиб маслахат дидки шутир ва говхойи овора нигахдори бишаванд ва то пейдо шудани сохибиш аз тариқи байтул мол тағзия бишаванд ва хазинашро байтул мол бидихад. [1]

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар қатли хато ва ғейри амд фармудандки оқила ( хешовандони мард) дияро бипардозанд( чун хешовандони мард унвони ёри диханда ва мусоидат кунандайи мард буданд) аммо дар ахди Умар ибни Хаттоб, оқила ахли девон шуданд ва тағйир пейдо кард. Қуръон мефармояд:

: وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ ۚ(انفال/60) 

Барои ( мубориза бо) онон то онжоки метавонид нируйи низомий ва асбхойи варзида омада созид, то ба василайи он душмани худо ва душмани хувишро битарсонид, ва касони дигари жуз ононро хам ба харрос андозидки онхоро намешносид ва худо ононро мешносад.

Асби замони мо хамин мошинхойи мутахаррик ва тонкхо ва соири тасхилоти модерни имрузий хастанд, аходис дар боби фазилати тирандози, тир ва камон хам бояд бо зеботарин шева бо модернтарин техноложий низомий мовжуд татбиқ дода бишаванд. Дар тамоми ин маворид ва мавориди мушобихи танхо васоили татбиқ бо хам фарқ мекунанд аммо хадаф еки аст ва собит.

Дидемки ижтиход ва ижмоъи хар шўро танхо барои замони худиш хужжат аст на барои замонхойи дигар. Ин масири табиийи харакати жомеъа ва равиши сабиқунал аввалуни будки ба табъият ба эхсон аз онон сифориш шудаем:

وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (توبه/100)

Пешгомони нухустин мухожирон ва ансор ва касоники ба ники равиши ононро дар пеш гирифтанд ва рохи ишонро ба хуби пеймуданд, худованд аз онон хушнуд аст ва ишон хам аз худо хушнуданд, ва худованд барои онон бехиштро омада сохта астки дар зери ( дарахтон ва коххойи) он рудхонахо жори аст ва жовдона дар онжо мемонанд. Ин аст пирузи ва ростгори бузург.

Ончи дар ин даста аз мавориди ижтиходийи марбут ба шўро матрах мешуд, ва ончи хадаф ва мақсад калом аст, шевайи табъияти сабиқунал аввалун бо суннати хукуматий ва ижроий росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва табъияти шойистаий шўрохойи мо аз онхост.

Бо ин тўвзихи мухтасари мо ба анвоъи ахком ва жойгохи ижтиходоти вохиди шўро мерасем. Медонемки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам се хукмро ба мардум ироя медихад:

1-хукмики мустақиман аз қуръон гирифта ва ба мардум иблоғ мекунад.

2-хукмики табайюн ва тафсири хосси худи ишон аст аз қуръон,то харжи ва маржи ба вужуд наёяд, ва дар ин табайюн каси ғейри аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба он пей намебарадки мо ба он мегуем суннати собит.

Мисли чигунаги намоз ва соири мавориди инчунини.

وَمَن یُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُ الْهُدَى وَیَتَّبِعْ غَیْرَ سَبِیلِ الْمُؤْمِنِینَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءتْ مَصِیراً ‏(نساء/115)

Касики бо пайғамбар душманонаги кунад, баъди аз онки ( рохи) хидоят ( аз рохи залолат барои у) ровшан шуда аст,ва ( рохи) жуз рохи мўъминон дар пеш гирад, уро ба хамон жихатики( ба дўзах мунтахи мешавад ва ) дустиш дошта аст рохнамуд мегардонем ва ба дўзахиш дохил мегардонем ва бо он месузонем, ва дўзах чи бад жойгохи аст !

(идома дорад…….)

---

[1]المؤطا هم بيان كرده است

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(6-қисм)

3-Дорул ислом яъни: қонунлари исломий бўлган диёр, мусулмонларнинг вохид ижмоъсини канали орқали ёки изтирорий суратда эса исломий фирқаларни ё мазхабларни бирининг канали орқали исломий қонунларга кўра идора қилинади ва уни хокими хам мусулмондур. Бу ерда хам ундаги сокин бўлганларни хаммаси мусулмон бўладими ёки мадинага ўхшаб унда кофирлар хам сокин бўладими, бу нарса мухим эмас. Энг мухими жамиятдаги қонунлар ва жамиятдаги хокимиятдур.

Хўп, энди хижрат дорул куфрдан дорул исломга яъни бир макондан бошқа бир маконга қилиниши керак, илгари қилишганидек, куфрдан исломга хижрат қилиш тушунилмайди. Шу сабабли хам ансор ва мухожир калималарини шаклланган ва аллох таоло содда ва равшан қилиб баён қиладики:

   وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)

Улардан (мухожирлардан) илгари (мадина) диёрига ўрнашган ва иймон-эътиқодни (махкам ушлаган) зотлар (ансорлар) эса ўзлари(нинг ёнлари)га хижрат қилиб келган кишиларни суюрлар ва дилларида уларга (мухожирларга) берилган нарса- ўлжалар сабабли бирон хасад туймаслар хамда гарчи ўзларида эхтиёж бўлса-да, ўзларини қўйиб (ўзгаларни) ийсор- ихтиёр қилурлар. Кимки ўз нафсининг бахиллигидан сақлана олса, бас, ўшалар нажот топгувчи зотлардир.

Изтирорий холатда ахли китобни кофирлари орасида Хабашадаги мусулмонларга ўхшаш ўзингизни ақидавий ва амалий жихатдан мустақилликка эга бўлишингиз мумкин, аммо секуляристларни орасида хаётингизни комил суратда аллохни шариатидаги қонунлар асосида тартибга келтириб идора қила олмайсиз, балки секуляристларнинг қонунларини ва хаётидаги равишларини ижро қилишга мажбур бўласиз ва аллохни қонунларини бир четга суриб қўясиз, шунинг учун хам росулуллох саллаллоху алайхи васаллам  хижратга қодир бўлган, аммо мушрикларни ё секуляристларни орасида яшайдиган ва шу тарзда ўзига зулм қиладиган кишилардан бароатларини эълон қилганлар:

  أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين.

Мен мушрикларни орасида муқим бўлиб яшайдиган хар қандай мусулмондан барийман. Бошқа бир жойда мархамат қиладиларки:

مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ

               Мана бу ривоятда асосий икки нуқтага эътибор берилиши керак: бу нуқталарни бири мушрик ва секулярист кофирлар хақида айтилган, яна бошқаси эса мустазъафин бўлиб хижрат қилишга қодир бўлмаган мусулмонларни қонидан росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бароатларини эълон қилганлар, у киши мархамат қилганларки:

مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ

Бу ерда хам қонни  бекорга кетиши борасида айтилган, уни қони худди секуляристларга ўхшаб бекор бўлиб кетади. Умумий қилиб айтганда бароат қилишлик ахли китоб ва шибхи ахли китоб кофирларига эмас, балки мушрикларга тегишли, бу хақида мушрикларни ва секуляристларни аниқлаш борасидаги дарсимизда ишора қилиб ўтгандик. Аммо агар мана шу шахс росулуллох саллаллоху алайхи васалламни амакиларига ўхшаб мусулмонларга қарши жангда иштирок этадиган бўлса, уни хукми мушрикларни ва секуляристларни хукмидек бўлади, бу ерда унинг иймони хам фойда бермайди.

Хижрат вожиб бўлади, шахс аллохни шариатидаги қонунларга мувофиқ равишда хаёт кечира олмагандан сўнг, аллохни шариатидаги қонунларни амалда бажаришни мухофизат қилиш ва озод хаёт кечириш учун аллохни шариатидаги қонунлар асосида хижрат қилади. Сиз яшаб турган жойингизда аллохни шариатидаги қонунларга амал қилишга қодир бўлмасангиз ва хижрат  қилишга қурбингиз етса, у ерда яшаш сизга харом бўлади, сиз дорул исломга хижрат қилишингиз керак, бу дорул ислом нубувват манхажи асосидаги хилофат бўладими ё изтирорий бадал хукумат бўладими, буни фарқи йўқ.

Дорул куфрдан дорул исломга хижрат қилиш қачонгача давом этади? Модомики жиход мавжуд экан хижрат хам давом этади.

لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ. یا . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ

Жиход эса тавбага ўхшаб қиёмат кунигача мавжуд, шунга асосланиб хижрат хам қиёмат кунигача давом этади:  

لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا

Энди ўша маълум диёрдан хижрат қилишлик ўша диёрдаги мусулмонлар учун қачонгача вожиб бўлади? Уларни диёри дорул куфр ё куфристон бўладиган бўлса, бу хижрат давом этади. Агар бу диёр фатх бўлиб дорул исломга айланадиган бўлса, ундан бошқа дорул исломга хижрат вожиб бўлмайди. Масалан макка фатх бўлишидан олдин ундан мадинага кўчиб ўтишлик хижрат хисобланган,аммо макка фатх бўлгандан сўнг маккадан кетишлик хижрат хисобланмайди, чунки макка бу пайтда  дорул исломни бир қисмига айланган  эди.

Ёки масалан Кабул толибон томонидан  фатх бўлишидан олдин дорул куфр хисобланган ва ундан толибонни хокимияти остидаги минтақаларга  хижрат қилишлик вожиб бўлган, аммо у фатх бўлгандан сўнг бу ердан бошқа минтақаларга хижрат қилиш вожиб бўлмайди. Чунки энди бу ер хам дорул ислом хисобланади ва энди одамлар- советларни қолдиқларидан хисобланмиш- дўстимга ўхшаганларни қўл остидаги дорул куфрни хокимиятидан чиқиб Кобулга хижрат қилишлари вожиб бўлади. У минтақа хам дорул исломга қўшилиши учун хижрат қилишар эди. Шу сабабли хам хос бир минтақа фатх бўлиб бу ерлар дорул исломга айлангач, у минтақада  хижрат байъати олинмайди:

   لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلامچون:  إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам макка фатх бўлган куни мархамат қилган эдиларки:

لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا.

Аллох таоло мана бу сафарбарлик хақида мархамат қиладики:

  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39)

Эй мўъминлар, сизларга нима бўлдики, аллох йўлида (жиходга) чиқинглар, дейилса, ўз ерингизга ( яъни юртингизга) ёпишиб олдингиз?! Охират олдида бу дунё матоси жуда оз нарса- ку?! *** Агар (жиходга) чиқмасангизлар, (Аллох) сизларни аламли азоб билан азоблар ва ўрнингизга бошқа бир қавмни келтирур. Сизлар эса у зотга бирон зиён етказа олмайсиз. Аллох хамма нарсага қодирдир.

(давоми бор……)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(6-قیسم)

3- دارُ الاِسلام یَعنِی: قانوُنلَرِی اِسلامِی بُولگن دِیار، مُسُلمانلرنینگ واحِد اِجماعسِینِی کَنَلِی آرقَه لِی یاکِی اِضطِرارِی صُورَتدَه اِیسَه اِسلامِی فِرقَه لَرنِی یا مَذهَبلَرنِی بِیرِینِینگ کَنَلِی آرقَه لِی اِسلامِی قانوُنلَرگه کوُرَه اِدارَه قِیلِینَه دِی وَ اوُنِی حاکِمِی هَم مُسُلماندوُر. بُو یِیردَه هَم اوُندَگِی ساکِن بوُلگنلَرنِی هَمَّه سِی مُسُلمان بوُلَه دِیمِی یاکِی مَدِینَه گه اوُحشَب اوُندَه کافِرلَر هَم ساکِن بوُلَه دِیمِی، بُو نَرسَه مُهِم اِیمَس. اِینگ مُهِمِی جَمِیعیَتدَگِی قانوُنلَر وَ جَمِیعیَتدَگِی حاکِمِیَتدوُر.

 حوُپ، اِیندِی هِجرَت دارُ الکُفردَن دارُ الاِسلامگه یَعنِی بِیر مَکاندَن باشقَه بِیر مَکانگه قِیلِینِیشِی کِیرَک، اِیلگه رِی قِیلِیشگه نِیدِیک، کُفردَن اِسلامگه هِجرَت قِیلِیش توُشوُنِیلمَیدِی. شُو سَبَبلِی هَم اَنصار وَ مُهاجِر کَلِیمَه لَرِی نِی شَکللَنگن وَ اَلله تَعالَی ساددَه وَ رَوشَن قِیلِیب بَیان قِیلَه دِیکِی:    وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)  اوُلَردَن (مُهاجِرلَردَن) اِیلگه رِی (مَدِینَه) دِیارِیگه اوُرنَشگن وَ اِیمان- اِعتِقادنِی (مَحکَم اوُشلَه گن) ذاتلَر ( اَنصارلَر) اِیسَه اوُزلَرِی(نِینگ یانلَرِی)گه هِجرَت قِیلِیب کِیلگن کِیشِیلَرنِی سوُیُورلَر وَ دِیللَرِیدَه اوُلَرگه (مُهاجِرلَرگه) بِیرِیلگن نَرسَه – اوُلجَه لَر سَبَبلِی بِیران حَسَد توُیمَسلَر هَمدَه گرچِی اوُزلَرِیدَه اِیختِیاج بوُلسَه – دَه، اوُزلَرِینِی قوُیِیب ( اوُزگه لَرنِی) اِیثار – اِیختِیار قِیلوُرلَر. کِیمکِی اوُز نَفسِینِی بَحِیللِیگِیدَن سَقلَه نَه آلسَه، بَس، اوُشَه لَر نَجات تاپگوُچِی ذاتلَردِیر.

اِضطِرارِی حالَتدَه اَهلِی کِتابنِی کافِرلَرِی آرَه سِیدَه حَبَشَه دَگِی مُسُلمانلَرگه اوُحشَش اوُزِینگِیزنِی عَقِیدَه وِی وَ عَمَلِی جِهَتدَن مُستَقِیللِیککَه اِیگه بوُلِیشِینگِیز موُمکِین، اَمّا سِکوُلارِیستلَرنِی آرَه سِیدَه حَیاتِینگِیزنِی کامِل صُورَتدَه  اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَه تَرتِیبگه کِیلتِیرِیب اِدارَه قِیلَه آلمَیسِیز، بَلکِی سِکوُلارِیستلَرنِینگ قانوُنلَرِینِی وَ حَیاتِیدَگِی رَوِیشلَرِینِی اِجرا قِیلِیشگه مَجبُور بُولَه سِیز وَ اَلله نِی قانوُنلَرِینِی بِیر چِیتگه سُورِیب قوُیَه سِیز، شُونِینگ اوُچُون هَم رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم هِجرَتگه قادِر بوُلگن، اَمّا مُشرِکلَرنِی یا سِکوُلارِیستلَرنِی آرَه سِیدَه یَشَیدِیگن وَ شُو طَرزدَه اوُزِیگه ظُلم قِیلَه دِیگن کِیشِیلَردَن بَرائَتلَرِینِی اِعلان قِیلگنلَر: أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم[1] يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين.   مِین مُشرِکلَرنِی آرَه سِیدَه مُقِیم بوُلِیب یَشَیدِیگن هَر قَندَی مُسُلماندَن بَرِیمَن. باشقَه بِیر جایدَه مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:   مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ مَنَه [2] بُو رِوایَتدَه اَساسِی اِیککِی نوُقطَه گه اِعتِبار بِیرِیلِیشِی کِیرَک: بُو نوُقطَه لَرنِی بِیرِی مُشرِک وَ سِکوُلارِیست کافِرلَر حَقِیدَه اَیتِیلگن، یَنَه باشقَه سِی اِیسَه مُستَضعَفِین بوُلِیب هِجرَت قِیلِیشگه قادِر بوُلمَه گن مُسُلمانلَرنِی قانِیدَن رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم بَرائَتلَرِینِی اِعلان قِیلگنلَر، اوُ کِیشِی مَرحَمَت قِیلگنلَرکِی:  مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ[3]   بُو یِیردَه هَم قاننِی بِیکارگه کِیتِیشِی بارَه سِیدَه اَیتِیلگن، اوُنِی قانِی حوُددِی سِکوُلارِیستلَرگه اوُحشَب بِیکار بوُلِیب کِیتَه دِی. عُمُومِی قِیلِیب اَیتگندَه بَرائَت قِیلِیشلِیک اَهلِی کِتاب وَ شِبهِ اَهلِی کِتاب کافِرلَرِیگه اِیمَس، بَلکِی مُشرِکلَرگه تِیگِیشلِی، بُو حَقِیدَه مُشرِکلَرنِی وَ سِکوُلارِیستلَرنِی اَنِیقلَش بارَه سِیدَگِی دَرسِیمِیزدَه اِیشارَه قِیلِیب اوُتگندِیک. اَمّا اَگر مَنَه بوُ شَخص رَسُول اَلله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّمنِی عَمَکِیلَرِیگه اوُحشَب مُسُلمانلَرگه قَرشِی جَنگدَه اِیشتِراک اِیتَه دِیگن بوُلسَه، اوُنِی حُکمِی مُشرِکلَرنِی وَ سِکوُلارِیستلَرنِی حُکمِیدِیک بوُلَه دِی، بُو یِیردَه اوُنِینگ اِیمانِی هَم فایدَه بِیرمَیدِی.

هِجرَت واجِب بوُلَه دِی، شَخص اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرگه مُوافِق رَوِیشدَه حَیات کِیچِیرَه آلمَه گندَن سوُنگ، اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرنِی عَمَلدَه بَجَرِیشنِی مُخافِظَت قِیلِیش وَ آزاد حَیات کِیچِیرِیش اوُچُون اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَه هِجرَت قِیلَه دِی. سِیز یَشَب توُرگن جایِینگِیزدَه اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرگه عَمَل قِیلِیشگه قادِر بوُلمَه سَنگِیز وَ هِجرَت قِیلِیشگه قوُربِینگِیز یِیتسَه، اوُ یِیردَه یَشَش سِیزگه حَرام بوُلَه دِی، سِیز دارُ الاِسلامگه هِجرَت قِیلِیشِینگِیز کِیرَک، بوُ دارُ الاِسلام نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَت بوُلَه دِیمِی یا اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَت بوُلَه دِیمِی، بوُنِی فَرقِی یوُق.

دارُ الکُفردَن دارُ الاِسلامگه هِجرَت قِیلِیش قَچانگه چَه دَوام اِیتَه دِی؟ مادامِیکِی جِهاد مَوجُود اِیکَن هِجرَت هَم دَوام اِیَتَه دِی. لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ. [4] یا . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ  جِهاد اِیسَه تَوبَه گه اوُحشَب قِیامَت کوُنِیگه چَه مَوجُود، شوُنگه اَساسلَه نِیب هِجرَت هَم قِیامَت کوُنِیگه چَه دَوام اِیتَه دِی:   لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا  [5]

اِیندِی اوُشَه مَعلوُم دِیاردَن هِجرَت قِیلِیشلِیک اوُشَه دِیاردَگِی مُسُلمانلَر اوُچُون قَچانگه چَه واجِب بوُلَه دِی؟ اوُلَرنِی دِیارِی دارُ الکُفر یا کُفرِیستان بُولَه دِیگن بُولسَه، بُو هِجرَت دَوام اِیتَه دِی. اگر بُو دِیار فَتح بوُلِیب دارُ الاِسلامگه اَیلَه نَه دِیگن بوُلسَه، اوُندَن باشقَه دارُ الاِسلامگه هِجرَت واجِب بوُلمَیدِی. مَثَلاً مَککَه فَتح بوُلِیشِیدَن آلدِین اوُندَن مَدِینَه گه کوُچِیب اوُتِیشلِیک هِجرَت حِسابلَنگن، اَمّا مَککَه فَتح بوُلگندَن سُونگ مَککَه دَن کِیتِیشلِیک هِجرَت حِسابلَنمَیدِی، چوُنکِی مَککَه بُو پَیتدَه دارُ الاِسلامنِی بِیر قِیسمِیگه اَیلَنگن اِیدِی.

یاکِی مَثَلاً کابوُل طالِبان تامانِیدَن فَتح بوُلِیشِیدَن آلدِین دارُ الکُفر حِسابلَنگن وَ اوُندَن طالِباننِی حاکِمِیَتِی آستِیدَگِی مِنطَقَه لَرگه هِجرَت قِیلِیشلِیک واجِب بوُلگن، اَمّا اوُ فَتح بوُلگندَن سُونگ بُو یِیردَن باشقَه مِنطَقَه لَرگه هِجرَت قِیلِیش واجِب بوُلمَیدِی. چوُنکِی اِیندِی بُو یِیر هَم دارُ الاِسلام حِسابلَه نَه دِی وَ اِیندِی آدَملَر – ساوِیتلَرنِی قالدِیقلَرِیدَن حِسابلَنمِیش – دوُستِیمگه اوُحشَه گنلَرنِی قوُل آستِیدَگِی دارُ الکُفرنِی حاکِمِیَتِیدَن  چِیقِیب کابوُلگه هِجرَت قِیلِیشلَرِی واجِب بُولَه دِی. اوُ مِنطَقَه هَم  دارُ الاِسلامگه قوُشِیلِیشِی اوُچُون هِجرَت قِیلِیشَر اِیدِی. شوُ سَبَبلِی هَم خاص بِیر مِنطَقَه فَتح بوُلِیب بُو یِیرلَر دارُ الاِسلامگه اَیلَنگچ، اوُ مِنطَقَه دَه هِجرَت بَیعَتِی آلِینمَیدِی:  

لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلام [6]  إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»[7]

رسول الله صلی الله علیه وَسَلّم مَککَه فَتحِ بوُلگن کوُنِی مَرحَمَت قِیلگن اِیدِیلَرکِی:  لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا. [8] الله تَعالَی مَنَه بُو سَفَربَرلِیک حَقِیدَه مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی:    یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39)    اِی مُؤمِنلَر، سِیزلَرگه نِیمَه بوُلدِیکِی، اَلله یوُلِیدَه (جِهادگه) چِیقِینگلَر، دِییِیلسَه، اوُز یِیرِینگِیزگه ( یَعنِی یوُرتِینگِیزگه) یاپِیشِیب آلدِینگِیز؟! آخِیرَت آلدِیدَه بوُ دُنیا مَتاسِی جوُدَه آز نَرسَه – کوُ؟! *** اَگر (جِهادگه) چِیقمَه سَنگِیزلَر، ( اَلله) سِیزلَرنِی اَلَملِی عَذاب بِیلَن عَذابلَر وَ اوُرنِینگِیزگه باشقَه بِیر قَومنِی کِیلتِیرُور. سِیزلَر اِیسَه اوُ ذاتگه بِیران زِیان یِیتکَه زَه آلمَیسِیزلَر. اَلله هَمَّه نَرسَه گه قادِیردُور.

(دوامی بار…….)

---

[1]رواه أبو داود والترمذي والنسائي

[2]رواه البيهقي والطبراني

[3]شرح السنة (10/ 373 ـ 374). [حكم الالبانى  : صحيح

[4]أخرجه أحمد (4/99) من حديث جنادة بن أبي أمية رضي الله عنه وهو في السلسلة الصحيحة [1674].

[5]رواه أحمد ، وأبو داود ، والدارمي .

[6]أخرجه البخاري [3078] ومسلم (3/1487) واللفظ للبخاري.

[7]صحيح البخاري – (3700) / صحيح مسلم – الإمارة (1863) / مسند أحمد – مسند المكيين (3/468)

[8]أخرجه البخاري [3077] ومسلم [1353].

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(6-قسمت)

1. دارالاسلام هم یعنی: سرزمینی که قوانینش اسلامی باشد و بر اساس قوانین اسلامی از کانال اجماع واحد مسلمین یا در در صورت اضطرار از کانال یکی از فرق و مذاهب اسلامی اداره بشود و حاکم آن هم مسلمان باشد. در اینجا هم مهم نیست که ساکنان آن همه مسلمان هستند یا مثل مدینه کفار هم در آن هستند یا حتی مثل هندوستان اکثر ساکنان آن هم کافر باشند. مهم قانون جامعه و حاکمیت جامعه ست .

خوب حالا هجرت از دارالکفر به دارالاسلام هجرت از مکانی به مکان دیگرست نه هجرت از کفر به اسلام که قبلا انجام داده اند. برای همین است کلمه ی انصار و مهاجر شکل می گیرد و الله تعالی به سادگی و روشنی بیان میکند : وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)آنانی که پیش از آمدن مهاجران خانه و کاشانه (آئین اسلام) را آماده کردند و ایمان را (در دل خود استوار داشتند) کسانی را دوست می‌دارند که به پیش ایشان مهاجرت کرده‌اند، و در درون احساس و رغبت نیازی نمی‌کنند به چیزهائی که به مهاجران داده شده است، و ایشان را بر خود ترجیح می‌دهند، هرچند که خود سخت نیازمند باشند. کسانی که از بخل نفس خود، نگاهداری و مصون و محفوظ گردند ، ایشان قطعاً رستگارند .‏

ممکن است در حالت اضطرار مثل مسلمین حبشه در میان کفار اهل کتاب استقلال عقیدتی و عمل خودرا حفظ کنید اما در میان سکولاریستها نمی توانید به صورت کامل زندگیت را بر اساس قانون شریعت الله تنظیم و اداره کنید و مجبور به اجرای قوانین و روش زندگی سکولاریستها می شوید و قوانین الله را کنار می گزارید ، برای همین رسول الله صلی الله علیه وسلم از کسی که توانائی هجرت دارد اما بین مشرکین یا سکولاریستها زندگی می کند و اینطوری به خودش ظلم می کند اعلام برائت کرده  است: أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين. [1]من از هر مسلماني كه درميان مشركين مقيم شود بري هستم . و در جای دیگری می فرماید: مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ[2]در این روایات باید به دو نکته ی اساسی دقت شود: یکی اینکه در مورد کفار مشرک و سکولاریست گفته شدند و دیگری اینکه رسول الله از خون آن مسلمینی اعلام برائت کرده است که مستضعف بودند و توان هجرت نداشتند نه از دینشان، و زمانی که می فرماید:مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ[3] در اینجا نیزهدر رفتن خون است و درهدر رفتن خونش مثل سکولاریستهاست. در کل برائت مال مشرکین است نه کفار اهل کتاب و شبه اهل کتاب که قبلا دردرسمان در مورد شناسائی مشرکین و سکولاریستها به آن اشاره کردیم . اما اگر همین شخص مثل عباس عموی رسول الله صلی الله علیه وسلم در جنگ با مسلمین شرکت کند حکمش می شود مثل حکم مشرکین و سکولاریستها و ایمانش سودی برایش ندارد. 

هجرت واجب می شود برای اینکه شخص نمی تواند مطابق با قانون شریعت الله زندگی کند و برای محافظت از عملی کردن قانون شریعت الله و آزادانه زندگی کردن بر اساس قانون شریعت الله هجرت می کند. و هر جا شما نتوانید طبق قانون شریعت الله عمل کنی سکونت در آنجا مادام که توانائی هجرت دارید برایتان حرام می شود و باید به دارلاسلام هجرت کنید چه این دارالاسلام بر اساس خلافت علی منهاج نبوه باشد یا بر اساس بدیل و حالت اضطرار این باشد .

اما هجرت از دارالکفر به دارالاسلام تا کی وجود دارد؟ تا زمانی که جهاد وجود دارد.لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ. یا . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ[4] و جهاد تا روز قیامت مثل توبه وجود دارد، بر این اساس هجرت تا روز قیامت ادامه دارد:لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا[5]

حالا این هجرت ازسرزمین خاصی تا کی بر مسلمین آن سرزمین واجب میشود؟  تا زمانی که سرزمین آنها جزء دارالکفر یا کفرستان باشد. سرزمینی که فتح شد و تبدیل شد به دارالاسلام دیگر از آنجا به دارالاسلام قبلی رفتن هجرت محسوب نمی شود . مثلا قبل از فتح مکه که دارالکفر بود کوچ کردن به مدینه جزو هجرت بود، اما بعد از فتح مکه دیگر رفتن از مکه هجرت محسوب نمی شود چون مکه هم جزء دارالاسلام محسوب می شود.

یا مثلا کابل قبل از فتح آن توسط طالبان جزء دارالکفر بود و هجرت از آنجا به سرزمینهای تحت حاکمیت طالبان واجب بود، اما پس از فتح دیگرهجرتی از اینجا به سایر سرزمینهای دارالاسلام وجود نداشت. و اینبار اینجا می شود دارالاسلام و مردم می بایست از سایر مناطق تحت حاکمیت دارالکفر تحت حاکمیت امثال دوستم مرتد – که از زباله ها و پس مانده های شوروی بود- به اینجا هجرت می کردند تا اینکه آن مناطق هم جزو دارالاسلام می شد. برای همین است بعد از فتح سرزمینی خاص و تبدیل شدن آن به دارالاسلام دیگر از آن سرزمین بیعت هجرت گرفته نمی شود: لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلام[6]چون:  إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»[7]

رسول الله صلی الله علیه وسلم در روز فتح مکه فرمود: لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا.[8] که الله تعالی در مورد این نفیر می فرماید:  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39) ای مؤمنان ! [‏« مَا لَکُمْ »: چه چیزتان شده است‌؟ چه خبرتان است‌؟ چرا شما ؟] چرا هنگامی که به شما گفته می‌شود:( برای جهاد ) در راه خدا حرکت کنید ، سستی می‌کنید و دل به دنیا می‌دهید ؟ آیا به زندگی این جهان به جای زندگی آن جهان خوشنودید ؟ تمتّع و کالای این جهان در برابر تمتّع و کالای آن جهان ، چیز کمی بیش نیست .‏  اگر برای جهاد بیرون نروید ، خداوند شما را (در دنیا با استیلاء دشمنان و در آخرت با آتش سوزان) عذاب دردناکی می‌دهد و قومی را جایگزینتان می‌سازد که جدای از شمایند و هیچ زیانی به خدا نمی‌رسانید و خدا بر هر چیزی توانا است.‏

(ادامه دارد……)

---

[1]رواه أبو داود والترمذي والنسائي

[2]رواه البيهقي والطبراني

[3]شرح السنة (10/ 373 ـ 374). [حكم الالبانى  : صحيح

[4]أخرجه أحمد (4/99) من حديث جنادة بن أبي أمية رضي الله عنه وهو في السلسلة الصحيحة [1674].

[5]رواه أحمد ، وأبو داود ، والدارمي .

[6]أخرجه البخاري [3078] ومسلم (3/1487) واللفظ للبخاري.

[7]صحيح البخاري – (3700) / صحيح مسلم – الإمارة (1863) / مسند أحمد – مسند المكيين (3/468)

[8]أخرجه البخاري [3077] ومسلم [1353].

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(40- қисмат)

Дар ин сурат возих ва ровшан астки инхидоми хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди муслимин иллати асосий ва омили инхамма тафарруқ, залилий, ақаб мондаги, даржозани, ва рукуди моддий ва маънавийи умуми муслимин ва ривожи анвоъйи мафосиди ақидатий – ахлоқий ва рафторий миёни муслимин буд:

لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ، عُرْوَةً عُرْوَةً، فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ..

Дастгирахойи ислом ек ба ек шикаста мешавад, харгох ек дастгира нобуд шавад мардум ба ончи наздики он аст чанг мезананд, аввали онхо шикастани хукм аст( хукм бар асоси минхажин нубувватро рахо мекунанд) ва охари онхо намоз аст ( намозро тарк мекунанд).

Возих ва ровшан хам хастки танхо бо бозгашти мужаддади чанин хукумати исломий ала минхажин нубувват ва находхойи вобаста ба он астки дубора уммати вохид ва жамоати вохид ташкил мешавад ва муслимин аз дасти инхамма мафосид нажот пейдо мекунанд ва дар хамон масирики аллох бароишон таъйин карда буд меофтад ва машмули сифати:

كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ

мешаванд.

Бидуни дар даст доштани қудрати хукумати исломий ва находхойи тахти пушиши он садхо сол дарси ахлоқ ва тазкия додан ва парвариши мардум ва ғейрихки дар масири дастёбий ба қудрати хукумати исломий набошад, таъсироти асосий хоста шуда дар шариатро надорад. Инро мо қарнхост тажруба кардаем ва ниёзий ба тажрубайи мужаддад надорем, ва бояд ба ин даража аз фахм расида бошемки бо онки ахли суннах вужуд дорад – ва тақрибан хаммайи фирақи ахли қибларо дар бармегирад – аммо бидуни шўройи вохид ва уммати вохид ва ижмоъйи вохид, жамоати вохиди дар кор нест ва ахлул жамоат вужуд доранд на ахлул жамоах.

Шўройи вохидаки ба жойи тафосир ва таъвилоти мухталиф ва ахзоб ва гуруххойи мухталиф ва мутафарриқ ийфойи нақш мекунад ва қудрати тасмимгири ва ирояйи раъйи вохид ба тамоми муслиминро ба ухда мегирад.

Шўро дар сатхики ташкил бишавад нишон диханда ва баёнгари иродайи тамоми муслимини астки ононро тахти пушиши худиш қарор дода аст, ва дигар ахзоб ва тафосир ва таъвилоти мухталиф харфи аввалро намезананд, ва ба тадриж жойгохи худишонро ба шўро медиханд, ва шўройи улил амр дар мовриди масоили қобили ижтиход, ихтиходи вохиди худишро ироя медихад, ва ижмоъйи вохидиш ва раъйи вохидиш дар радифи қуръон ва суннати сахих қарор мегирад:

: ‏يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا‏ (نساء/59).

Итоат аз аллох яъни гирифтани хукм аз қуръон ва итоат аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам яъни гирифтани хукм аз суннати сахих ва итоат аз улил амр яъни гирифтани хукм аз ижмоъи вохиди шўройи улил амр. Ба ин шикл итоат аз ижмоъи вохиди шўройи улил амр дар радифи итоат аз аллох ва росул қарор мегирад ва вожиб мешавад. Чун кейфияти татбиқ ва ижройи хукми аллох ва росулиш, мутаносиб бо вазъи мовжуди жахоний ва мантақаий ва дохилий ва ниёзхойи рузи муслимин, аз коноли хамин шўройи вохид ва аз тариқи ижмоъи вохидиш ба шевайи муносиб ва созгор бо шароити хосси баён мешавад.

Дар инжостки ин хукми вохид ноши аз ижмоъи вохид барои хаммайи муслимин итмоми хужжат мешавад, ва хаммайи муслимин бо бахрагири ва истефодайи аз ек раъйи вохид аз тафарруқ ва чанд дастаги нажот пейдо мекунанд, ва дубора уммати вохид ва жамоати вохиди шикл мегирадки аллох таоло дар мовридишон мефармояд:

کُنتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ (ال عمران /110)

Ва он вақт астки ин уммати вохид намуна ва улгуйи мешавад барои соири мардум:

: وَکَذَلِکَ جَعَلْنَاکُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِّتَکُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَیَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهِیداً(بقره /143)

Уммати вохидики ваъдахойи аллохро машмули худиш мекунад:

وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُم فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً ‏(نور/55)

Худованд ба касони аз шумоки иймон оварданд ва корхойи шойиста анжом доданд, ваъда медихадки ононро қатъан жойгузини ( пешиниён, ва вориси фармондехи ва хукумати ишон) дар замин хохад кард хамонгунаки пешиниёнро жойгузини қабли аз худ карда аст. Хамчунин дини ишонроки барои онон мепасандад, хатман ( дар замин) побаржо ва барқарор хохад сохт, ва нез ховф ва харроси ононро ба амният ва оромиш мубаддал месозад.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(39- қисмат)

Арз кардамки аз нишонахо ва вижагихойи боризи хилафату ала минхажин нубувват еки низорати хаммагонийи мардум бар хоким ва находхойи хукумати буд ва дигари рукн ва қуввайи ба номи шўро.

Бо аз бейн рафтани хукумати исломий ала минхажин нубувват аввалин чизики аз бейн рафт назорати мардумий буд, ва ин хам табиий аст. Чун замоники шохигарийи хушунатгаро – мулкан аззан – ва мустабид – мулкан жабрийян – хоким мешавад, мардум журъати нақд кардан ва раъйи мухолифро надорад, магар истисноъоти хосси набошадки инхо хам аксаран ба махдудият ва жанги равоний ва хатто зиндон ва саркуб ва дар мавориди жанги мусаллахона кашида шуда аст. Ба дунболи он худ ба худ шўройи улил амр ва ба истелохи оммайи мардуми шўройи муваххиди ахли хал ва ақди кулли муслимин хам нобуд шуд. Бо инхидоми шўройи улил амри вохиди муслиминки уммати вохидиро ташкил дода буд севумин чизики аз бейн рафт хамин уммати вохид буд ва даххо ва балки садхо уммати риз ва дурушт аз он ба вужуд омаданд ва хануз дар холи таксир хастанд.

Бо аз бейн рафтани уммати вохид хамки ижмоъи вохиди аз он берун меомад чохорумин мовридики аз бейн рафт ижмоъйи вохид муслимин буд ва бо аз бейн рафтани ин ижмоъйи вохид садхо ва балки хазорон мухталифи дарун гурухи ва дарун мазхабий ва махаллий ва бумий жойи ижмоъйи вохиди кулли муслиминро гирифт.

Ижмоъйи вохид зомини тўлид ва хифзи жамоати вохиди муслимин буд. Барои хамин росулуллох саллаллоху алайхи васаллам муслиминро ба пейвастан ба жамоат сифориш мекарданд ва аз харгуна дури аз жамоат ва ижоди тафарруқ нахий мекарданд.

عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ وَإِيَّاكُمْ وَالْفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّيْطَانَ مَعَ الْوَاحِدِ وَهُوَ مِنْ الِاثْنَيْنِ أَبْعَدُ، مَنْ أَرَادَ بُحْبُوحَةَ الْجَنَّةِ فَلْيَلْزَمْ الْجَمَاعَةَ.[1]

Бар шумо пейвастан ба жамоат лозим ва зарурист, ва бархазар бошид аз жудойики, шайтон ба хамрохи ек нафар танхо аст ва аз ду нафар дуртар аст, харки хостори васати бехишт аст хатман пойбанди жамоат бошад.

Ва дар жойи дигари ба сирохат баён мекунадки:

الْجَمَاعَةُ رَحْمَةٌ، وَالْفُرْقَةُعَذَابٌ “[2]

Жамоат рахмат ва тафрақа азоб аст. Ин хам тафсир ва ровшангари дар мовриди оёти астки ба вахдат дастур медиханд ва бахусус замоники аллох таоло тафарруқро азоби дар хадди азобхойи осмоний ва зилзила маърифий мекунад:

قُلْ هُوَ الْقَادِرُعَلَى أَن یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَاباً مِّن فَوْقِکُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعاً وَیُذِیقَ بَعْضَکُم بَأْسَ بَعْضٍ انظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَفْقَهُونَ ‏(انعام/65)

Бигу: худо метавонадки азоби бузурги аз болойи саритон ва ё аз зери похойитон бар шумо бигуморад ва даста даста ва пароканда гардад ва бархи аз шуморо ба жони бархи дигар андозад ва гирифтори хамдигар созад. Бинагарки чигуна оётро баён ва ровшан мегардонем то балки бифахманд.

Воқеан барои касики заррайи ахли фахм бошад бояд бидонадки азоби тафарруқ бидуни шак аз азобхойики аз болойи сар ва зери похойи мо нозил мешаванд бисёр хатарноктар, доманадортар, шадидтар,мухаррибтар ва вахшатноктар буда астки хам акнун хам аз болойи сар мисли бомборонхойи атомий ва шимиёвий ва урониумий ва бомбхойи чанд тоний ва хушаий ва ғейрих шабихи азобхойи осмоний мисли соиқа ва ғейрих ва аз зери по бо анвоъи мингузорихо шабихи азоби зилзила амал мекунанд. Илова бар ин азоби тафарруқики интури муслиминро залил ва беубухат карда астки хар кофари ин журъатро ба худиш медихад даст ба хар жинояти бизанад ба ин шикл азобхойи осмоний ва заминийро дар худиш жамъ карда аст ва мумкин аст солхо ва хатто қарнхо тул бикашад ва наслхойи мутаъаддидиро ба коми нобудий бикашонад; дар холики ек соиқа ё ек борони шадид ё ек зилзила танхо дар ек замони хосси афрод ва ё насли хоссиро нобуд мекунад ва ба наслхойи баъдий мунтақил намешавад.

Хуб , холо замоники бо нобуди шўройи вохид ижмоъйи вохид аз бейн рафт ба сурати жабрий жамоати вохид хам аз бейн рафт ва ба жойи он садхо жамоати кучак ва бузург тўлид шуданд.

Мушаххас астки ришайи инхидоми жамоати вохид ба инхидоми ижмоъйи вохид бармегардад, ва ришайи нобудий ижмоъйи вохид ба нобудийи уммати вохид бармегардад, ва ришайи инхидоми уммати вохид хам ба инхидоми шўройи улил амри вохид бармегардад, ва боз ришайи инхидоми шўройи улил амри вохид хам ба инхидоми хукумати исломий ала минхажин нубувват бармегардад.

(идома дорад……..)

---

[1] الترمذي، ابن ماجه، أحمد

[2] أخرجه أحمد ( 4 / 278 ) و هو و ابنه عبد الله في ” الزوائد ” ( 4 / 375 (و القضاعي ( 3 / 1) الألباني في “السلسلة الصحيحة” 2 / 276 :